Piłka ręczna

starożytnej Grecji. Rywalizowano tam wtedy w grach nazywanych episkyros oraz urania, podczas których piłkę, ułożoną początkowo na kamiennej linii (skyros), podawano wyłącznie przy pomocy rąk. Celem gry było przeniesienie piłki poza końcową linię boiska po stronie przeciwnika. 

programu wychowania fizycznego w gimnazjum w Ordrup oraz spisał pierwsze zasady i reguły „nowoczesnej” piłki ręcznej (handbold) w 1898 roku (opublikował je jednak
w roku 1906).
Przepisy zawierały m.in. zasady o: uczestnictwie w grze 14-tu zawodników podzielonych na dwie drużyny, zasady 3 sekund na przetrzymanie piłki, zakaz biegania z piłką, podania i rzuty można było dokonywać jedynie przy pomocy rąk itd.

W roku 1904 handbold był popularny na terenie całej Dani.
Na fali popularności tej gry, założono Duński Związek Piłki Ręcznej w tym samym roku.

ręcznej. Źródła wskazują, że piłka ręczna w Czechach rozwinęła się z gry zwanej „hazena”.
Twórcą hazeny zapoczątkowanej w Czechach w 1906 roku był nauczyciel wychowania fizycznego z Pragi A. Kristol. Celem Stworzenia hazeny było dostarczenie młodzieży, innej równie ciekawej, ale i dużo bezpieczniejszej gry niż piłka nożna. W Czechach hazena zdobyła wielu zwolenników zwłaszcza wśród młodzieży męskiej.

piłki ręcznej. Niemiecka wersja tej gry wywodzi się z Konigsbergerball i znana była następnie jako Torball czyli piłka bramkowa. Datą oficjalną powstania piłki ręcznej w Niemczech określa
się jako rok 1915.

Niemiec Max Heiner opublikował przepisy; uważał on, iż gra ta sprzyjała będzie bardziej płci żeńskiej, z racji „rzekomej” mniejszej brutalności
w porównaniu do powstałej wówczas wydawać by się mogło "męskiej" piłki nożnej.
Z perspektywy czasu, można śmiało uznać, iż Heiner oraz wielu innych promotorów sportu, było w dużym błędzie, gdyż piłka ręczna jest dla ludzi zdecydowanie twardszych i odporniejszych psychicznie, czyli nadają się
do tej gry zarówno kobiety jak i mężczyźni. Podobnie zresztą jak mylili się
z piłką nożną, którą z podobnym skutkiem mogą uprawiać mężczyźni jak
i kobiety.

1919 roku wprowadził przepisy uatrakcyjniające tę dyscyplinę dla mężczyzn. Zmienił
on przepisy, w których dozwolona była gra piłką, oraz gra ciałem. Były to jedne
z wielu czynników mający duży wpływ na rozwój techniki tej dyscypliny sportowej.
W roku 1920 nazwę „Piłka bramkowa” zastąpiono nazwą „Piłka ręczna”.
W tym samym roku wprowadzono piłkę ręczną do programu nauczania
w szkołach niemieckich.

w roku 1917, kiedy to gra ta rozpowszechniła się wśród internowanych w Szczypiornie legionistów polskich (podoficerów i szeregowców I oraz III Brygady) z zasadami gry, wymyślonej przez ich rodaka Konrada Kocha (wersja 11 osobowa na otwartych boiskach). Z zasadami gry zapoznali ich strażnicy niemieccy (wartownicy), od nazwy miejscowości z kolei przejęła nazwę gra „szczypiorniak” (teren obozu jenieckiego znajdował się w Szczypiornie-ówczesna wieś, która obecnie jest dzielnicą Kalisza) Nazwy „szczypiorniak” używa się już tylko z przyzwyczajenia, jednak tyczy się ona tylko nieuprawianej już obecnie wersji niemieckiej.

1936 roku, na życzenie Adolfa Hitlera, przeprowadzono po raz pierwszy zawody piłki ręcznej na stadionie otwartym. Rozgrywane one były na zewnątrz, na boisku, ta odmiana piłki ręcznej nosiła nazwę Feldhandball.

16 zawodników (7 na boisku i nie więcej niż 9 rezerwowych). Zawodnicy występują na pozycjach:
bramkarz
obrotowy (koło)
rozgrywający: lewe pół, prawe pół, środek (przed obrotowym)
skrzydłowi: lewe skrzydło, prawe skrzydło.

Zasady gry

Gol jest zdobyty, gdy piłka przekroczy linię bramkową całym obwodem
i znajdzie się wewnątrz bramki. Mecz dzieli się na połowy po 30 minut
z 10-minutową przerwą.

dotykać piłki wszystkimi częściami ciała oprócz podudzia i stóp. Jeżeli zawodnik nie kozłuje piłki, może
ją trzymać jedynie 3 sekundy. Tylko bramkarz znajdujący się w polu bramkowym (w obrębie linii 6 metrów) jest zwolniony
z przestrzegania tych zasad.

tej drużyny wykonuje podanie do partnera z zespołu, trzymając jedną stopę na linii środkowej boiska do chwili, gdy piłka opuści jego dłonie.
Gracze podczas początku i wznowienia gry muszą przebywać na swoich połowach boiska.

trzymać.
Nie może również wykonać więcej niż trzech kroków, trzymając piłkę.
Po zdobyciu bramki przez jedną z drużyn, zespół który ją stracił, wznawia grę rzutem ze środka boiska. Gdy zawodnik jednej z drużyn wykonuje rzut do bramki, musi uważać, by nie przekroczyć linii znajdującej się 6 metrów od bramki. Gdy jednak ją przekroczy, jest rzut wolny dla drużyny przeciwnej.

w czasie obrony, sędziowie dyktują rzut karny. Jest on wykonywany z odległości
7 metrów od bramki. Zawodnik wykonujący rzut karny znajduje się sam na sam z bramkarzem.

waga: od 425 do 475 g. Natomiast u kobiet obwód wynosi od 54 do 56 cm, waga od 325 do 400 g.

STRÓJ SPORTOWY
Ubiór zawodników musi być jednolity dla wszystkich członków zespołu (nie dotyczy to bramkarzy); strój składa się ze spodenek i koszulek, opatrzonych numerami; numery na plecach powinny mieć przynajmniej 20 cm, a z przodu przynajmniej 10 cm; nie wolno używać kasków ani masek ochronnych, zakazane jest także noszenie biżuterii i okularów
w twardych oprawkach oraz innych przedmiotów mogących narażać graczy na niebezpieczeństwo.

linią boczną,
a krótszy linią końcową; część linii końcowej znajdująca się między słupkami bramki nosi nazwę linii bramkowej; wzdłuż jednej z linii bocznych, po 4,5 metra po obu stronach linii środkowej wyznaczona jest linia zmian; na boisku wyznaczone są dwa pola bramkowe ograniczone ćwierćokręgami
o promieniu 6 metrów, ze środkiem w punktach ustawienia słupków bramki, oraz linią równoległą do linii końcowej umiejscowionej w odległości
6 metrów. W polu bramkowym drużyny może przebywać tylko jej bramkarz; bramka ma 2 metry wysokości i 3 szerokości.

i rozstrzygają wszystkie spory oraz stolikowi: mierzący czas (obsługa tablicy wyników), sekretarz (prowadzenie protokołu). Przy stoliku sędziowskim może również zasiadać 1 lub więcej delegatów