Содержание
- 2. Bibliografia: Polskie nazwy własne. Encyklopedia, pod red. E. Rzetelskiej-Feleszko, Warszawa 1998 tu artykuły: Z. Kaleta, Teoria
- 3. Słowniki polskich nazw topograficznych Nazwy miejscowe Polski. Historia, pochodzenie, zmiany, pod red. K. Rymuta, Kraków 1996-2013,
- 4. Przykładowa strona z: Nazwy miejscowe Polski. Historia, pochodzenie, zmiany W słowniku w dużym zakresie przedstawiona jest
- 5. Onomastyka (gr. ónōma ‘imię, nazwa’, gr. onomastikós ‘związany z imieniem’) to dział nauki, którego przedmiotem są
- 6. Różnice między nazwami własnymi a pospolitymi Podstawowa różnica między nazwami pospolitymi a własnymi sprowadza się do
- 7. Działy onomastyki Dwa główne działy onomastyki to: antroponimia, czyli antroponomastyka gr. ántrops ‘człowiek’, gr. ónyma ‘imię’
- 8. Antroponimia, inaczej antroponomastyka zajmuje się nazwami osobowymi, czyli imionami, nazwiskami, przezwiskami, przydomkami i pseudonimami, a także
- 9. Toponimia, inaczej toponomastyka zajmuje się nazwami geograficznymi, w tym nazwami: a) obiektów zamieszkałych (ojkonimy, gr. oikos
- 10. Inne kategorie nazw własnych to: zoonimy (gr. zóon ‘zwierzę) – nazwy zwierząt, fitonimy (gr. phyton ‘roślina’)
- 11. Chrematonim nazwa pogranicza. Nomen proprium czy nomen appellativum? chrematonimy (gr. chrema, chrematos ‘rzecz, towar’) to nazwy
- 12. Klasyfikacje nazw miejscowych Nazwy miejscowe klasyfikowane są na podstawie różnych kryteriów; w Polsce są stosowane dwie
- 13. Klasyfikacja strukturalna nazw miejscowych Stanisław Rospond, biorąc pod uwagę strukturę, czyli budowę nazw własnych, wyróżnił: nazwy
- 14. Zastrzeżenia terminologiczne do klasyfikacji strukturalnej nazw miejscowych Terminy prymarny i sekundarny są w tej klasyfikacji użyte
- 15. Composita – rodzaje złożenia, czyli formacje dwurdzenne z interfiksem, najczęściej o, np. Czarnolas, Kołobrzeg, Białogard zrosty,
- 16. Semantyczna klasyfikacja nazw miejscowych Semantyczną klasyfikację nazw miejscowych zaproponował W. Taszycki. To klasyfikacja, w której bierze
- 17. Semantyczna klasyfikacja nazw miejscowych: nazwy miejscowe będące zawsze nazwami miejscowości W grupie A, czyli wśród nazw
- 18. Semantyczna klasyfikacja nazw miejscowych: nazwy miejscowe będące początkowo nazwami ludzi W grupie B, czyli wśród nazw
- 19. Nazwy relacyjne W. Borek uzupełnił klasyfikację semantyczną W. Taszyckiego o nazwy relacyjne: ▫ ponowione (z lokalnego
- 20. Nazwy topograficzne Nazwy topograficzne stanowią najbardziej pierwotny typ nazw osadniczych, powstały od ukształtowania terenu, rodzaju gleb,
- 21. Nazwy dzierżawcze Nazwy dzierżawcze to najczęściej genetyczne przymiotniki dzierżawcze w odmianie prostej. Bardzo rzadko mamy do
- 22. Nazwy dzierżawcze - struktura Nazwy dzierżawcze są tworzone głównie formantami: -jь (rodzaj męski), -ja , -je
- 23. Nazwy kulturowe (u Taszyckiego kulturalne) Nazwy tego typu częściej nazywamy ostatnio kulturowymi, w związku ze specjalizacją
- 24. Nazwy zdrobniałe (według terminologii W. Taszyckiego) Nazwy zdrobniałe (dziś jeden z typów nazw relacyjnych, mianowicie dyferencyjne)
- 25. Nazwy patronimiczne Nazwy patronimiczne to pierwotne nazwy rodzin, tj. potomków jakiegoś przodka (rzadziej – jak w
- 26. Nazwy patronimiczne:
- 27. Nazwy służebne Nazwy te pochodzą od apelatywnych określeń grup ludzi pełniących w okresie wczesnofeudalnym funkcje służebne
- 28. Nazwy służebne
- 29. Nazwy etniczne Nazwy etniczne to pierwotne nazwy gromad ludzkich, do systemu onimicznego przeniesione bez derywacji. Łączy
- 30. Nazwy rodowe Nazwy rodowe oznaczały najpierw grupę ludzi – rodzinę lub ród zakładającego osadę, a jego
- 31. W nazwach rodowych nazwa rodziny może być nazwą:
- 32. Rola nazw własnych dla diachronii Dla językoznawcy nazwy własne są „skamielinami” językowymi, umożliwiającymi odtwarzanie dawnego systemu
- 33. Rdzenie zachowane w nazwach topograficznych Szczególnie dużo terminów oznaczających: teren równinny, podmokły: biel, bagno, błoto, glina,
- 34. Rdzenie związane z kulturą W nazwach kulturowych przechowały się przykładowe rdzenie: poręba ‘osada po wyrębisku leśnym’,
- 35. Nazwa Warszawa to nazwa dzierżawcza utworzona sufiksem -ewa, północnopolskim wariantem sufiksu -owa, od imienia Warsz, skróconej
- 36. Geneza nazwy PRAGA Praga to nazwa kulturowa, związana ze sposobem pozyskania ziemi pod osadę wyraz praga
- 37. Geneza nazwy WROCŁAW Wrocław to nazwa dzierżawcza z prasłowiańskim sufiksem *-jь, tworzącym stare nazwy tego typu.
- 38. Pochodzenie nazwy ZAKOPANE J. Czubek (1914): miejscowość leżąca za kopanem, polana za kopanem, czyli za miejscem
- 39. Mańczak o nazwie ZAKOPANE
- 40. Nazwy obce: pochodzenie niemieckie W Polsce jest sporo nazw pochodzenia obcego, co związane jest z dawnym
- 41. Nazwy obce: pochodzenie bałtyckie Nazwy, w których widać wpływ języków bałtyckich (pruski, jaćwieski, litewski), występują na
- 42. Nazwy obce: pochodzenie wschodniosłowiańskie Nazwy, w których widać wpływ języków ruskich, występują na wschodzie Polski. Przykładowo
- 43. Jaka to nazwa:
- 44. Jaka to nazwa:
- 45. Jakie to nazwy:
- 46. Jaka to nazwa:
- 47. Jaka to nazwa:
- 48. Które z poniższych nazw są: Derywowane (tj. sekundarne w terminologii S. Rosponda): Błonie, Jastrzębie, Dęblin, Izabelin,
- 49. Które z poniższych nazw są: Dzierżawcze Ciechanów, Cieszyn, Legionowo, Żyrardów, Leszno, Milicz, Sulechów, Tczew, Włodzisław, Wrocław,
- 51. Скачать презентацию