АСТРЫ
У поўначы астры ў саду расцвілі,
Убраліся ў росы, вянкі заплялі,
І сталі
ружовага ранку чакаць,
Ў вясёлку калёраў жыццё убіраць.
І марылі астры ў цудоўнаму сне
Аб зёлках шаўковых, аб сонечным дне,
І казачны край падыма ўся з іх сна,
Дзе кветы не вянуць, дзе вечна весна...
Так марылі ў шэрую восень яны,
Так марылі астры і ждалі вясны.
А ранак спаткаў іх халодным дажджом,
І вецер стагнаў у саду за кустом.
І ўбачылі астры, што ўкруг іх — турма,
Убачылі астры, што жыць ім — дарма,
І ўмерлі яны. Але тут, як на смех,
Паднялася сонца, цалуючы ўсех.
7 Старая спадчына