Амаль не ўся вёска зайздросціла мне майго
надзелу. Шнур быў, праўды
кажучы, ані большы,
ані выгаднейшы, ані зямліца на ім не лепшая, -
можа, нават горшая, - бо пры канцы шнура быля
страшэнная гара, дзе апроч грэчкі ды ярыцы
нічога не радзіла, але на самым версе гэтай гары
рос такі дуб, што аж дзівіўся народ: веліч,
таўсціня, а сукі так разрасліся, што, здавалася,
свет бы пад сябе хацеў падгарнуць.
З давён-даўна ўсе звалі яго: Дуб-Дзядуля.
Дык вот паслухайце, што мне пад гэтым дубам здарылася....
Дуб – Дзядуля