Содержание
- 2. „Nie jesteśmy Rosjanami, jesteśmy Białorusinami. Nie jesteśmy ani prorosyjscy, ani proukraińscy, ani propolscy. Nie jesteśmy Rosjanami,
- 3. Nasz kraj to Biała Ruś, dom dla Rosjan, Ukraińców, Litwinów, Polaków, Żydów, Tatarów i wielu innych.
- 4. Prezydent Łukaszenka stwierdził „jeśli Białorusini zapomną języka rosyjskiego, to stracą rozum". Jeśli zapomnimy języka białoruskiego, to
- 5. To czego nauczymy się teraz na temat MITÓW - TO TEORIA trzeba to odnieść do MITÓW
- 6. „O czym świadczy ta niezmierna historyczna potrzeba niezaspokojonej kultury nowoczesnej, to gromadzenie wokoło siebie niezliczonych innych
- 7. Mit - wspólnota Nietzsche ma rację. 1. Głód mitu jest głodem wspólnoty. 2. Osoba pozbawiona mitu
- 8. Być członkiem jakiejś wspólnoty oznacza 1. dzielić jej mity, 2. odczuwać tę samą dumę, jaka się
- 9. 4. „Muszę — odkryć kim jestem!” 5. Słowa wypowiedział Edyp w Edypie królu, napisanym przez Sofoklesa
- 10. Mit - uroczystość Tomasz Mann napisał, 1. że życie w micie jest uroczystością. 2. Mity wspólnoty
- 11. 4. Pozdrawiamy się nawzajem słowami: „Wesołych Świąt” albo składamy życzenia: „Szczęśliwego Nowego Roku”. 5. Świąteczny okres
- 12. 6. Wielki Piątek i Wielkanoc obchodzi się uroczyście na pamiątkę wiecznie wprawiającego w zadumę ukrzyżowania Jezusa
- 13. 8. Uroczystości, dni święte poprzez wieki niosły z sobą aurę wieczności. 9. To z nich właśnie
- 14. 11. Boże Narodzenie jest prototypem narodzin bohatera. 12.Otto Rank, opisując Dzieciątko Święte w żłobie oraz mędrców
- 15. 13. Rytuały stanowią fizyczny wyraz mitów, podczas różnych świąt i w sakramentach świętych. 14. Mit jest
- 16. 16. Rytuały i mity to jakby mocne punkty oparcia w świecie szaleńczych zmian i rozczarowań. /nie
- 17. Bohater mityczny – wiersz mityczny Trzymaj mocno swoje sny! Gdzieś w sercu twym przygotuj miejsce odrębne,
- 18. 1. To, czy nasze marzenia się spełnią, czy też nie, nie stanowi dla bohatera czy bohaterki
- 19. 4. Martin Luther King. Albert Schweitzer. Matka Teresa, Mahatma Gandhi, Jan Paweł II, matka, ojciec a
- 20. 8. Dają nam oni bowiem dar zapewnienie, że istnieją na naszym świecie osoby, z którymi chętnie
- 21. 12. Bohaterowie są nosicielami aspiracji, nadziei, wiary, nadziei, miłości, gdyż stworzeni są z mitów. 13. My
- 22. Mit – moralność. Student zabił studentkę w Parku Centralnym w Nowym Jorku. Relacje. 1. Właściciel baru,
- 23. 2. Ci dwoje, w sensie mitycznym, byli bezdomni. 3. „Mit chroni i wzmacnia moralność” , pisał
- 24. 5. Wzrośli w mitycznej próżni a wobec tego bez etycznego ukorzenienia. 6. Kiedy Robert Chambers odgrywał
- 25. 7. Barman - obwiniam rodziców znacznie bardziej niż właścicieli barów za postawę tych dzieciaków... Wielu spośród
- 26. 8. Doktor Roy Grinker, psychiatra z Chicago, wypowiadając się na temat tego morderstwa, powiedział: „Pieniądze nie
- 27. 9. Doktor Bcrnice Berg, psycholog z Bank School na Manhattanie również skomentowała to zabójstwo: Kiedy rodzice
- 28. Życzenie i nadzieja są bezpośrednimi pochodnymi marzenia i tworzenia mitów. „W marzeniu ma swój początek odpowiedzialność”.
- 29. Mit – pamięć 1. Zaledwie ukończyłem pracę nad maszynopisem, kiedy uderzyła mnie kwestia, co to znaczy
- 30. 1. Pamięć opiera się głównie na micie. Niektóre zdarzenia pojawiają się w naszych umysłach w rzeczywistości,
- 31. 5. Osoba przekształca wydarzenie, nadaje mu formę i zabarwienie oraz wzbogaca o szczegóły; 6. osoba ta
- 32. 8. Mit formowany jest poprzez dziecięcy zabieg, by dziwnym doświadczeniom nadać sens. 9. Mit organizuje przeżycie,
- 33. 12. Często mit jest jedyną rzeczą, której dziecko może się uczepić. 13. I bez względu na
- 34. „I oto stoi człowiek bez mitu, wiecznie głodny wśród wszystkich przeszłości, i szuka, grzebiąc i dłubiąc,
- 35. „Przypuszczalnie pomyśli Pan sobie, że moja teoria jest rodzajem mitologii... Lecz czy dążeniem każdej nauki nie
- 36. „Usłyszeliśmy wołanie o mit, czasami przybierało to formę wymownego milczenia, pochodzące z campusów. Nauka i humanistyka
- 37. MITY - LITERATURA Czym jest mit? „Mit badany w swej żywej postaci 1. nie jest symbolicznym,
- 38. Mit jest sposobem na to, by do bezsensownego świata wprowadzić ład. MITY - LITERATURA
- 39. 1. Mit daje nam poczucie tożsamości, udzielając odpowiedzi na pytanie: „Kim jestem?” Kiedy Edyp woła: „Muszę
- 40. 2. Mity umożliwiają nam „przeżycie” wspólnoty. Nasze mityczne myślenie przejawia się w naszej lojalności wobec miasta,
- 41. 3. Mity ukorzeniają nasze wartości moralne. Jest to niezmiernie ważne dla pokolenia obecnie żyjącego, dla którego
- 42. 4. Mit jest sposobem radzenia sobie z niepojętą tajemnicą stworzenia. Dotyczy to nie tylko początków wszechświata,
- 43. MITY - LITERATURA MIT FILOZOFIA PRZYRODA zbiór tkanek i mięśni CZŁOWIEK an tropos 144.000; 666; potop;
- 44. MITY - LITERATURA MIT BIBLIA Świat przyrody FILOZOFIA Bo ludzie wzięli słowa dane z Mitów, które
- 45. MITY - LITERATURA pustynia skąd ogród dokąd 1+7+7+6=21 Rozum jak Nowy porządek rzeczy co 13 pełnia
- 46. MITY - LITERATURA Gwiazda Dawida wielu jedno młody Zeus NIE! wojnie boska moc Wojna secesyjna, indianie
- 47. 1. Mity są narracyjnymi wzorami, nadającymi ludzkiej egzystencji znaczenie … /Sartre/, 2. istnieje transcendentalne znaczenie mitu,
- 48. Mity podobne są do stropów domów: z zewnątrz niewidoczne, stanowią jednak strukturę utrzymującą i scalającą budowlę,
- 49. MITY - LITERATURA MITY porządkują rzeczywistość /dach/ człowieka, kraju, europy, świata Przykłady: Orfeusz i Eurydyka, Jazon,
- 50. Bez mitów, wali się dach, dom … Jakie mity my znamy? Białoruskie, Ruskie, Polskie, Greckie, Żydowskie,
- 51. Mity z Chin, Indii, Tybetu, Japonii i innych kultur tylko częściowo mogą być przez nas rozumiane.
- 52. MITY - LITERATURA MIT FILOZOFIA PSYCHOLOGIA PRZYRODA STAN ZDROWIA PSYCHICZNEGO Zależy od zdolności tworzenia MITÓW
- 53. 1. Dobry stan zdrowia psychicznego jest zależny od zdolności tworzenia mitów, a rozsądny terapeuta wspomaga ten
- 54. MITY - LITERATURA MIT PSYCHOTERAPIA narodziny PRZYRODA Rozpad MITÓW: uwalniały od lęków poczucia winy
- 55. Poprzez mity zdrowe społeczeństwo uwalnia członków od neurotycznego poczucia winy i nadmiernego lęku. MITY - LITERATURA
- 56. W starożytnej Grecji, na przykład, kiedy mity były żywotne i potężne, jednostka potrafiła stanąć w obliczu
- 57. Dzięki mitom filozofowie tamtych czasów mogli prowadzić rozważania nad pięknem, prawdą, dobrem i dzielnością. Mity te
- 58. MITY - LITERATURA MIT Platon Arystoteles PRZYRODA
- 59. W trzecim i drugim stuleciu, Lukrecjusz dostrzegł: „zbolałe serca w każdym domu” i „wzajemne oskarżenia”. Bo
- 60. W XXI wieku, znajdujemy się w podobnej sytuacji „zbolałych serc” i „wzajemnych oskarżeń”. Dotychczasowe mity nie
- 61. Poszukujemy wówczas psychoterapeutów albo ich substytutów, narkotyków, stając się wyznawcami rozmaitych „psęudomitów” /ideologii/ by ratować się
- 62. Stąd też Jerome Bruner, znany psycholog pisze: 1. „Gdy powszechnie dominujące „mity” przestają odzwierciedlać rzeczywiste sytuacje
- 63. MITY - LITERATURA Pseudomit, idol źle opisuje rzeczywistość Frustracja, upadek mitu Samotne poszukiwanie odpowiedzi na pytanie
- 64. Owo „samotne poszukiwanie tożsamości” jest tak powszechne, że w naszym społeczeństwie legło ono u podstaw narodzin
- 65. Sondaż Gallupa wykazał, że trzydzieści dwa miliony ludzi wierzą w astrologię. MITY - LITERATURA
- 66. Obserwujemy mnogość kultów — z przywódcami takimi jak Moon i inni. Co roku powstają nowe. Wspominamy
- 67. MITY - LITERATURA MIT Samotne poszukiwanie tożsamości. Powstają: Psychoanaliza, psychoterapia, sekty PRZYRODA – człowiek sam w
- 68. Nie ma bardziej przekonywającego dowodu zubożenia naszej współczesnej kultury niż popularna — choć całkowicie błędna —
- 69. Głód mitów i przestroga spowodowana brakiem adekwatnych mitów ujawniają się poprzez szerzenie się narkomanii. Jeśli niezdolni
- 70. 1. Ludzie komunikowali się na przestrzeni swej historii przez kod racjonalny, empiryczny, jego rezultatem jest logika.
- 71. MITY - LITERATURA Kod racjonalny, specyficzny : skutek logika filozofia mit
- 72. Drugim sposobem komunikacji jest mit. Jest on dramatem osadzonym w określonej historii, podsuwającym ludziom określone sposoby
- 73. MITY - LITERATURA MIT: opis dramatu osadzonego w historii, nauczyciel życia filozofia mit D D
- 74. Mit, jest nośnikiem wartości społecznych; poprzez mit jednostka odnajduje poczucie tożsamości. Narracja zawsze zmusza do wyprowadzenia
- 75. MITY - LITERATURA MIT – FORMA Narracja zmusza do Niesie wartości społeczne TREŚĆ MITU Jednostka ma
- 76. Mity jednoczą antynomie życia: a. świadomość i nieświadomość, b. co historyczne, i to, co teraźniejsze, c.
- 77. MITY - LITERATURA MIT łączy ANTYNOMIE nieświadomość świadomość teraźniejsze indywidualne historyczne społeczne
- 78. Podczas gdy język empiryczny odnosi się do faktów obiektywnych, mit odnosi się do: a. kwintesencji ludzkiego
- 79. MITY - LITERATURA Język empiryczny do faktów obiektywnych MIT odnosi się do sumy ludzkich doświadczeń sensu
- 80. Wiek XX a. racjonalizm, b. oświecona edukacja, c. Religia oczyszczona z wszelkich przesądów /oświecona/. MITY -
- 81. Osiągnęliśmy: a. dobrobyt dla części społeczeństwa b. naukę upowszechniano c. jako ludzie jesteśmy bardziej zagubieni d.
- 82. Jesteśmy a. najlepiej poinformowanymi ludźmi na świecie. b. zalewani faktami. c. Ale utraciliśmy ludzką zdolność -
- 83. MITY - LITERATURA OŚWIECENIE Myślę więc jestem Wszystko co wymyśli człowiek jest „wartością” /równość/ Wszystkie „wartości”
- 84. Porzucamy mit i tracimy a. ludzkie ciepło b. intymność znaczeń c. osobowe znaczenie życia. MITY -
- 85. Bez mitów jesteśmy ludźmi a. niezdolnymi do wyjścia poza swój świat b. usłyszenia osoby, która mówi.
- 86. Wydaje się, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć, co Szekspir chciał wyrazić, kiedy królowi Learowi kazał
- 87. Mit jest a. ponadczasową prawdą w przeciwieństwie do prawdy empirycznej /może ona podlegać zmianom zależnie od
- 88. d. Jest formą - odsłaniającą - proces myślenia, czucia, ludzkiej świadomość - odbiór wszechświata, - innych
- 89. Edyp był postacią greckich podań; narracja Homera nadała mu rangę mitu, który uwieczniony przez Sofoklesa stał
- 90. Większość starożytnych mitów hebrajskich i greckich to opowieść o troistej walce wewnątrz rodziny jest prawdziwa dla
- 91. Każda jednostka usiłuje — i doprawdy musi to czynić, jeśli chce uniknąć szaleństwa nadać jakiś porządek
- 92. Każdy zmuszony jest uczynić rozmyślnie dla siebie to, co w dawniejszych epokach dokonywane było za sprawą
- 93. Mit - Oresteja /zabił matkę i jej kochanka. Oni zabili jego ojca/ ma źródło w: a.
- 94. Orestes /Góral/ – odpowiedzialność 1. zabija swą matkę, pościg za nim, sprowadzają na niego furie 2.
- 95. Cała cywilizacja zależy od wyniku tego procesu w Orestei. W tym symbolicznym procesie sądowym 1. sędziami
- 96. Sartre - Muchy 1. Sartre wykorzystał starożytny dramat o Orestesie, 2. Jean Paul Sartre potrzebował współczesnego
- 97. 4. Sartre odtworzył dramat Ajschylosa zatytułował swą wersję Muchy 5. Sztukę rozpoczyna scena, w której na
- 98. 7. cała reszta jest już Sartre’owską interpretacją mitu 8. każe on Orestesowi wdać się w dyskusję
- 99. 10. Zeus reprezentuje potęgę i władzę nazistów, generałów, którzy w tym właśnie momencie swobodnie sobie maszerują
- 100. 12. Zeus wykrzykuje w dramacie, że to on stworzył Orestesa i wszystkie inne istoty ludzkie i
- 101. 13. Rozwścieczony Zeus każe gwiazdom i planetom wirować, aby ukazać swą potęgę w kreacji niebios. 14.
- 102. 15. Orestes odpowiada wówczas zdaniem, „Życie ludzkie rozpoczyna się na skraju rozpaczy”. Taki pogląd reprezentują egzystencjaliści,
- 103. Edyp – prawda o sobie „o obrzękłych kostkach u nóg”, od οἰδέω oideo ”nabrzmiewać, puchnąć” i
- 104. 3. Edyp („najpotężniejsza głowa pośród nas wszystkich”) jest królem Teb, jego rządy są silne i mądre,
- 105. 6. Dramat rozpoczyna się w momencie, gdy na Teby spada kolejna plaga. Ze słów wyroczni wiadomo,
- 106. odkrywanie przepełnione wściekłością skierowaną na tę prawdę i tych, którzy ją przynoszą, oraz na wiele innych
- 107. 8. Ślepota Tejresjasa symbolizuje fakt — że wewnętrzną rzeczywistość, dotyczącą istot ludzkich, łatwiej jest uchwycić i
- 108. 9. Dramat rozwija się w miarę uzyskiwania przez Edypa coraz to nowych zaskakujących informacji o sobie,
- 109. 11. Wówczas w porywie złości Edyp projektuje swą winę na Tejresjasa i oskarża go o zabójstwo
- 110. 13. Jokasta, żona Edypa, usiłuje przekonać go, by nie brał poważnie oskarżenia mędrca. 14. Jokasta, matka,
- 111. „Najlepiej żyć na oślep, jak komu wypadnie. Ty lękasz się, by nie wejść do łoża swej
- 112. „Och! Na bogi! Jeżeli cenisz życie własne, Przestań tych poszukiwań —jam dość już zbolała”. Edyp nie
- 113. Co z człowiekiem, kiedy odnalazł już siebie „Edyp w Kolonos” – dramat Sofoklesa. 1. Starego, ślepego
- 114. 3. Mamy tu do czynienia niemal wyłącznie z medytacją starca nad swą tragedią i płynącą zeń
- 115. 7. jak dochodzi się do ładu w micie z czynami popełnionymi przez Edypa. MITY - LITERATURA
- 116. 8. Ten kolejny dramat stanowi dla Edypa stadium pogodzenia się ze sobą i z innymi ludźmi,
- 117. Dramat „Edyp w Kolonos” napisał Sofokles jako osiemdziesięciodziewięcioletni starzec, można więc zakładać, że niesie w sobie
- 118. 1. Pierwszym tematem medytacji „Edypa w Kolonos” jest wina. 2. Trudny problem związku pomiędzy odpowiedzialnością etyczną
- 119. Z Teb przybywa Kreon. Pod wpływem przepowiedni głoszącej, że miasto, w którym spocznie ciało Edypa, będzie
- 120. Innym motywem tego, jakże bogatego w treści mitu, jest moc przekazywania dobra, jaką posiada Edyp teraz,
- 121. Tezeusz akceptuje to mówiąc, że obecność Edypa, jest „wielkim dobrem dla kraju”. Ta zdolność udzielania łaski
- 122. Jest jednak wyraźny element symboliczny, który powoduje, że dobra jego są nieomylne: wyrocznia ujawnia, że ciało
- 123. Ostatnim, wartym podkreślenia, elementem tego mitu jest miłość. Pod koniec dramatu stary Edyp zabiera córkę ze
- 124. Edyp bynajmniej nie pojmuje miłości jako braku agresji czy silnego uczucia złości. Stary Edyp będzie kochał
- 125. Gwałtowny i nieokrzesany temperament, który dał znać o sobie przed laty, na rozstajnych drogach, kiedy zabił
- 126. Fakt, że Sofokles nie uznał za stosowne wyeliminować lub nieco złagodzić agresywności Edypa — fakt, iż
- 127. 1. Dojrzałość Edypa nie polega na poskromnieniu namiętności na rzecz bardziej prospołecznych zachowań ani na nauczeniu
- 128. „Bo go ni boga pokonał ognisty grom, ani burza od morza zerwana, Lecz może bogów posłaniec?
- 129. Wzruszające i piękne zejście wielkiej osobowości jest przez Sofoklesa wspaniale udramatyzowane. 1. „Edyp król” jest mitem
- 130. Mit – Edyp / człowiek o obrzękłych kostkach u nóg/ - Poznaj siebie /Edyp król/ Pogódź
- 131. 1. Mit Fausta wychodził naprzeciw wielkim psychologicznym i duchowym zapotrzebowaniom Europejczyków na ich radykalnej drodze od
- 132. Powstało szereg jej wersji: 1. Christophera Marlowe’a Tragiczna Historia Doktora Faustusa (The Tragical History of Doctor
- 133. 3. Tomasz Mann napisał swoją wersję Doktora Faustusa, wydaną w roku 1947. 4. Mit ten był
- 134. „To przygnębiające że jedynym mitem, jakiczasy współczesne zdolne były wnieść do dorobku naszej cywilizacji, jest mit
- 135. 1. Grecki mit o Apollinie – kultura to rozum, harmonię, równowagę i sprawiedliwość. Symbolem apollińskości jest
- 136. 3. Problem nasz polega jednak na tym, że ów progres odnosi się tylko do wytworów techniki.
- 137. 5. Koncepcja rozwoju po linii prostej nie daje się zastosować do realiów duchowych czy estetycznych, takich
- 138. 6. Czy nasz koniec będzie podobny do Fausta Marlowe’a, czy będzie to świadoma destrukcja? 7. Czy
- 139. 9. Nietrudno zatem zrozumieć, co miał Spengler na myśli pisząc: „tuż za mitem stoi śmierć”. MITY
- 140. Historia Fausta 1. Wiek XV to pomost pomiędzy końcem średniowiecza a początkiem odrodzenia. 2. Bardzo wyraźnie
- 141. 4. W utworze Dantego jest delikatność, ufność, boskie błogosławieństwo, czysta miłość. 5. Wszystkie te atrybuty ma
- 142. 6. W Kościele średniowiecznym kobiety otaczano nabożnym szacunkiem. Matka Boga, adorowana była na równi z Bogiem
- 143. 7. Podczas reformacji w Niemczech i w Anglii ten najwyższy trójkąt stanowili tylko: Bóg Ojciec, Syn
- 144. 12. Mitem, który odpowiadał ludziom renesansu, była opowieść o Fauście. 13. Był to mężczyzna urodzony w
- 145. 1. Mit przedstawia tę postać tak, by reprezentowała ona lęki i nadzieje współczesnych mu ludzi, jako
- 146. 2. Mit przynosić katharsis, by uśmierzyć ludzki lęk i poczucie winy, poprzez karę, jaką na koniec
- 147. 1. Mit Fausta ma początek w historii konkretnego Johanna Fausta, który żył naprawdę w północnych Niemczech
- 148. 2. W 1587 roku opublikowano w Niemczech pamflet, znany pt. Das Faustbuch, w którym wyszczególniono grzechy
- 149. 4. Przerobiona została na moralitet i odgrywana była przez teatry objazdowe. 5. Łączyła pragnienie nowej wiedzy
- 150. 7. Obrazy Boscha, Grunewalda, pokazują to samo. 8. Lękom tym towarzyszyło katharsis, którego źródłem była straszliwa
- 151. Faust Marlowe’a. Świetność i tragedia 1. Christopher Marlowe, człowiek renesansu 2. urodzony tego samego roku co
- 152. W pierwszej scenie dramatu widzimy doktora Faustusa, szanowanego powszechnie profesora, siedzącego w swej pracowni i dumającego
- 153. 1. Mit Faustusa to mit o sumieniu zbudowanym na pysze, chciwości, pożądaniu i rozpaczy, które prowadzą
- 154. 5. Wzywa Mefistofelesa i ogłasza mu swą decyzję o przyłączeniu się do sił Lucyfera. 6. Na
- 155. 7. Nawet Mefistofeles apeluje do Faustusa, by zaniechał swych planów i nie bratał się z Lucyferem,
- 156. 9. Mówi dalej: „Będę wielkim władcą świata I most przerzucę w ruchomym powietrzu, By przejść ocean
- 157. 11. Setki ludzi, reagowało drżeniem na te słowa, zdając sobie, na jakimś poziomie świadomości, sprawę z
- 158. 15. Rani sobie ramię, aby krwią podpisać cyrograf Lucyferowi, ale ciało nie jest mu posłuszne —
- 159. 16. Ciało nie chce, aby podpisany został cyrograf. 17. Mefistofeles przekonuje Faustusa, by nie podpisywał cyrografu.
- 160. 20. Pyta następnie Mefistofelesa o piekło: „Gdzież jest to miejsce zwane tak przez ludzi?” Diabeł odpowiada:
- 161. 21. Faustus piekła się nie boi, żąda seksu. „Daj mi najpiękniejszą dziewczynę z Germanii, bo jestem
- 162. 23. Kiedy ją otrzymuje, żąda następnej: „Chciałbym także mieć księgę, w której byłyby wszystkie właściwości i
- 163. Marlowe przedstawia duchowe wątpliwości, lęki, konflikty, które były udziałem wszystkich żyjących w dobie renesansu: w dobie
- 164. 25. Tragedia Faustusa to odrzucenie Boga. Postawienie siebie w opozycji do Boga. 26. Jest to ujęcie
- 165. 28.Dobry anioł błaga Faustusa ponownie, by wyraził skruchę, podczas gdy zły anioł utrzymuje, że Faustus musi
- 166. Skamieniałe, „twarde serce” to serce, które nie potrafi kochać. Ludzie renesansu zaabsorbowani problemem władzy, ambicji, obroną
- 167. 29. Wielokrotnie powracają anioły dobra i zła. 30. Serce Faustusa tak naprawdę nigdy nie skamieniało. 31.
- 168. 32. Mefistofeles zabiera Faustusa w podróż, podczas której demonstruje swą magiczną moc. Faustus kradnie, będąc niewidzialnym,
- 169. „Gdzież jesteś, nikczemniku, cóż zrobiłeś? Przeklęty jesteś, Fauście, tyś przeklęty, Rozpaczaj i umieraj! Oto piekło praw
- 170. 33. Starzec, który apeluje do Faustusa: „Zaczekaj, dobry Fauście, wstrzymaj rozpaczliwe Swe kroki! Widzę, że nad
- 171. 34. Faustus jednak przedstawia swe ostatnie żądanie, chce, aby Mefistofeles pozwolił mu posiąść Helenę Trojańską: „Chciałbym,
- 172. 35. „Niebiańska Helena”. Wielu mężczyzn fantazjuje: „Gdybym tylko mógł mieć piękną kobietę!” 36. Ale taka natura
- 173. Helena jest także sprawdzianem dla wielkiej poezji. Natchniony Marlowe gotów jest wyjść poza poprzedzające sceny, by
- 174. „Więc to oblicze wysłało na morze tysiąc okrętów i zniszczyło ogniem Wieże Ilionu, pozbawione szczytów? Unieśmiertelnij
- 175. 38. Starzec, przeklina Fausta, który „wyrzuca z duszy łaskę niebios”. 39. Wyraża innymi słowy to, co
- 176. 41. Różne jest znaczenie seksu i miłości w XVI wieku od tego, co widzieliśmy w epoce
- 177. 45. Zegar wybija jedenastą, następuje wielka duchowa agonia Faustusa, przedstawiona poetycko tak doskonale, że można tylko
- 178. „Zniknęła; patrzcie, teraz Bóg wyciąga Swe ramię i brwi marszczy zagniewany! Niechże mnie góry i wzgórza
- 179. „[Zegar wybija dwunastą] Ach, zegar bije! teraz ciało moje, zmień się w powietrze, inaczej Lucyfer Szybko
- 180. Nadchodzą diabły i niosą Faustusa ku pełnemu żmij i węży piekłu. Faustus wykrzykuje swe ostatnie słowa:
- 181. Chór, na wzór grecki, przemawia: „Odcięty konar, który mógł wzróść mocno. Spłonęła gałąź laurowa Apolla, która
- 182. 1. Zło pokazane w tej wersji mitu Fausta polega na tym, że człowiek usiłuje być omnipotentny,
- 183. 4. Stać się Bogiem. 5. Grecy bali się tego grzechu najbardziej: Agamemnon, jak pamiętamy, witany jest
- 184. 7. Faustus dwukrotnie wykrzykuje, że nie potrafi pogodzić się z tym, że jest tylko człowiekiem: „A
- 185. 1. Katharsis w micie Każdy z widzów przeżywa katharsis poprzez identyfikację z aktorami na scenie. Przeżycie
- 186. 2. Otwartość mitu Mit rozpościera ramiona i wszystkim, których ogarnie, przekazuje część mocy oczyszczającej. 3. Katharsis
- 187. 5. Poprzez to uwalnia nas od naszego własnego pragnienia, by uczynić to samo. MITY - FAUST
- 188. Faust Goethego. Epoka oświecenia „Mieni was bogiem much, szkodnikiem, kłamcą, a zatem, kim jesteś? Mefistofeles: Ja
- 189. Goethe żył w Niemczech w epoce oświecenia, tworzył to arcydzieło przez całe życie, a ukończył je,
- 190. 1. Sposób, w jaki Goethe przekazał mit Fausta, jest wspaniały ze względu na geniusz poetycki. 2.
- 191. 5. Faust Goethego jest wstrząsającym wyrazem mitu naszych czasów, kiedy to ludzie pragną wierzyć bogom postępu,
- 192. 7. Mit ten wykazuje, że zło, które w jarmarcznych przedstawieniach dramatu Marlowe’a prowadziło do potępienia i
- 193. Na wieść o śmierci Goethego, wygłosiliśmy mówkę: „Przepadła więc głowa najmędrszego w Europie człowieka; Pielgrzym Goethe
- 194. Faust zaczyna się tuż przed świętami Wielkiej nocy. Goethe opisuje ten okres jako czas, gdy ludzie:
- 195. 1. Jego życie i twórczość przypadła na czas, w którym warto było żyć. W tej samej
- 196. Bóg i Mefistofeles 1. Dramat Faust rozpoczyna się prologiem w niebie. W trakcie rozmowy Pan Bóg
- 197. 2. Te strofy wprowadzające stanowią wykład najważniejszego dla dramatu Goethego wątku: działanie, walka, wysiłek. Czyny są
- 198. 3. Faust potrząsa głową — „słowo” jest czymś zbyt intelektualnym. Być może lepsza byłaby „myśl”, sugeruje
- 199. 4. Bez czynu: „Wciąż przerażony budzę się rano, i gorzki płacz we mnie wzbiera, i znów
- 200. „Dlatego istnienie ciężarem się staje, Śmierć pożądana, życie nienawistne” 5. Przeklina to wszystko, co zawiodło go
- 201. 7. Pakt zostaje zawarty. Faust zgadza się na to, że będzie na wieki nieusatysfakcjonowany, zawsze w
- 202. 9. Faust podpisuje cyrograf kroplą krwi mówiąc: „ból i rozkosz, szczęście i utrapienie, niechaj do woli
- 203. 10. Goethe czyni refleksje co do istoty zachowania współczesnego mężczyzny: jest tylko od czasu do czasu
- 204. 12. Faust zakochuje się w Małgorzacie, niewinnym dziewczęciu. Jest to jego pierwsza przygoda. Małgorzatka zachodzi w
- 205. 13. Podczas pojedynku Mefistofeles sparował rapier brata i Faust zabija go z zimną krwią. Walentyn, umierając,
- 206. 15. Goethe opisuje Fausta przeżywającego przedsmak potępienia z powodu cierpienia młodziutkiej dziewczyny, będącej obecnie w ciąży.
- 207. 16. Oczywiste jest, że Faust kocha na swój sposób, choć nieadekwatny, Małgorzatę i jest głęboko wstrząśnięty
- 208. 18. Ostatnia scena prowadzi do punktu kulminacyjnego. Małgorzata krzyczy: „Odchodzisz zatem? O Henryku. Gdybym z tobą
- 209. FAUST „Możesz! Zechciej tylko! Drzwi otwarte!” MAŁGORZATA „Nie wolno mi odejść; dla mnie nie ma żadnej
- 210. Ale oszalała Małgorzatka traktuje ten dzień zarówno jako dzień ich ślubu, jak i egzekucji. Mówi: „Tak,
- 211. Mefistofeles wydaje wyrok: „Jest zgubiona!” Goethe dorzuca jednak jeszcze słowo: „Ocalona”. Tak więc Małgorzata jest „zgubiona”
- 212. Inne strofy z Fausta one również do tego samego. CHÓR DUCHÓW „Biada! Biada! Zniszczyłeś piękno! Świat
- 213. 1. Część drugą Fausta dzieli od pierwszej czterdzieści lat. 2. Część druga Fausta dotyczy generalnie niszczenia
- 214. 3. Niszczenie kobiety w znacznej mierze stało się wyrazem władzy. Pornografia, reklamy zbudowana w oparciu o
- 215. 4. Faust – opisuje proces: a. w okresie rewolucji przemysłowej nastąpiło radykalne zerwanie więzi pomiędzy wytworem
- 216. c. Utracone zostaje poczucie, że jest się osobą. d. Wraz z rozwojem przemysłu problem płci również
- 217. 5. Faust żąda miłości Heleny Trojańskiej, symbolu piękna i spełnionej miłości. Sądzi, że wskrzeszenie Heleny nie
- 218. 6. Mefistofeles jednak ma na tę sprawę zupełnie inny pogląd. 7. Faust musi przejść przez spotkanie
- 219. MEFISTOFELES „Niechętnie odkrywam wyższą tajemnicę. Boginie wzniosłe panują w Samotności, a wokół nich ni miejsca ani
- 220. MEFISTOFELES „Dreszcz zdumienia przejął cię?” FAUST „Matki! Matki! — O, jak to dziwnie brzmi!” MEFISTOFELES „I
- 221. FAUST „Którędy droga?” MEFISTOFELES „Drogi brak! Do Nietkniętego Nietykalnego, jedna droga w Nieubłagane Nieubłagalne. Czyś gotów?”
- 222. 8. Matka, z której człowiek jest zrodzony, która daję formę naszemu życiu, która nosi w sobie
- 223. 10. Goethe nigdy nie odwiedził swej matki, od czasu gdy ukończył dwadzieścia pięć lat, pomimo iż
- 224. 12. Postać Heleny „Ja cieniem byłam i z jego cieniem się złączyłam. Wszak to był sen,
- 225. 14. Grecy podczas wojny trojańskiej walczyli o potężny mit. Mit formy ostatecznej. 15. Helena symbolizuje kobiecość,
- 226. 17. Helena dotyczy piękna kobiecego wzniesionego do poziomu etycznego. 18. Cel to arete, cnota. Kobieta drogą
- 227. Mefistofeles daje Faustowi klucz oraz radę: „Pójdź za nim w dół, zawiedzie cię do Matek”. FAUST
- 228. FAUST „Lecz ja w skostnieniu nie szukam ocalenia. Zdumienia dreszcz najlepszą cząstką jest w Człowieku. Choć
- 229. Rzeczywiście, to wszystko jedno, czy do Matek dotrze się poprzez zanurzanie czy zstępowanie: są jednakowo ważne.
- 230. Mefistofeles informuje go: „Żarzący trójnóg ci ukaże, żeś do najgłębszej głębi dotarł. Przy jego blasku ujrzysz
- 231. Faust znika z pola widzenia. Następna scena rozgrywa się w sali balowej, pełnej osób przepełnionych zawiścią
- 232. Mefistofeles dostrzegł jakieś szczególne uzależnienie Fausta od Matek. Coś ważnego dzieje się poza samą Heleną /cieniem/,
- 233. Matka jest obecna w uśmiechu Giocondy na płótnie Leonarda da Vinci, mimo iż stanowi malarską projekcję
- 234. 1. Goethe, przy geniuszu poetyckim, posiadał dodatkowo zdolność wyrażania nieświadomych głębi swych czasów. 2. Poeci, podobnie
- 235. 4. Goethe chce ocalić i zachować czarodziejki kobiecości czyli Matki. By nadały one nową formę nowej
- 236. 7. Cechy matki związane są z delikatnością i tworzeniem a nie destrukcją. MITY - FAUST
- 237. 8. Goethe ubóstwiał postęp i rozwój przemysłu. Ale odbył długą i wyczerpującą walkę z samym sobą
- 238. 9. Goethe dostrzega paradoks głównego mitu czasów nowożytnych, obejmującego także i nasz wiek XXI. 10. Paradoks
- 239. 11. Ocalenie Fausta, kiedy to nieśmiertelna jego dusza zostaje uniesiona przez zastępy aniołów do nieba, to
- 240. 14. Faust spotyka Helenę, która rodzi mu dziecko. Wydaje się, że w charakterze Fausta następują pewne
- 241. Faust staje się człowiekiem majętnym, mieszka w pałacu, posiada pozycję generalissimusa i cesarza. Władza jego rośnie,
- 242. „Dzieła niezwykłe niech powstaną. Odczuwam moc do śmiałych trudów” Kolejna scena dramatu przedstawia nam stare małżeństwo,
- 243. Baukis troskliwie opiekuje się swym starszym mężem, skłania nawet wędrowca, który ich odwiedza, do ściszenia głosu,
- 244. Staruszkowie znają plany Fausta, dotyczące wykupienia tych terenów, ale uzyskują także obietnicę, że będą mogli pozostać.
- 245. „Stamtąd też ujrzę nowy dwór, który przygarnie starą parę, która z uczuciem troski tkliwej, pogodnie spędzi
- 246. Wysyła Mefistofelesa z wiadomością, że zostaną przeniesieni do nowego domu. Mefistofeles powraca jednak z wieścią o
- 247. A o ich domostwie mówi: „Od węgli rozrzuconych wokół płonęła słoma. Wszystko gore. Stawszy się stosem
- 248. Faust wybucha złością na Mefistofelesa: „Byliście głusi na me słowa? Zamiany chciałem, nie rozboju. Przeklinam wasz
- 249. „Sposobem wszelkim Sprowadzaj tłumy robotników. Zachęcaj groźbą oraz prośbą. Przepłacaj, zwabiaj i przymuszaj! Każdego dnia chcę
- 250. Jest to z pewnością aspekt rewolucji przemysłowej, obraz chwalebnego postępu! Budowa grobli, by dać ludziom szczęście
- 251. Kontrastem do książki Vasariego Żywoty malarzy, napisanej w okresie włoskiego renesansu, jest dzieło Samuela Smilesa Żywoty
- 252. Ale Faust tylko buduje. Nie potrafi być troskliwym. Troska, rozstając się z Faustem, stwierdza ze smutkiem:
- 253. Faust wypowiada teraz znamienne słowa, które łamią jego układ z Mefistofelesem: „Tak! Tej idei oddany jestem
- 254. W trakcie tego zamieszania, w atmosferze uniesienia, dusza Fausta zostaje uniesiona do nieba. Jak gdyby sam
- 255. Goethe ostatecznie jednak wraca do centralnego tematu, a mianowicie, do znaczenia kobiety, obecnie symbolizowanej przez Najświętszą
- 256. „Tu widok wolny trwa I duch podniosły, niewiast gromada tam w niebo się wznosi. PANI pośrodku
- 257. Scena ta, ilustruje najwyższy poziom doskonałości, jaki osiągnąć może istota ludzka, stanowi uderzający kontrast do sceny
- 258. Małgorzata, wraz z duszami zbawionymi, przyjmuje śpiewem przybycie Fausta pośród błogosławionych. MITY - FAUST
- 259. Goethe wymienia teraz cztery rodzaje kobiet, którym należy służyć: Święta Dziewica, Matka, Królowa, Bogini. Dramat kończy
- 260. „Wszystko doczesne Jest porównaniem; Nieosiągalne Tu się wydarzy; Niewyrażalne Tu się wyrazi; Wiecznie kobiece W górę
- 261. Faust Marlowe’a został strącony do piekła. Goethego Faust idzie do nieba! Jak interpretować te sprzeczne ze
- 262. Mamy tu cudowną scenę z Małgorzatą symbolizującą zdolną do wybaczania miłość, tryskającym humorem obraz Mefistofelesa uwikłanego
- 263. Każdy mit w historii ludzkości jest interpretowany zgodnie z potrzebami społeczeństwa, którego jest odbiciem. Renesans Marlowe’a
- 264. Bóg wybacza Faustowi. Ale „wiecznie kobiece w górę nas wabi”. Małgorzata uosabia miłość wybaczającą. Jest ona
- 265. Postęp nie oznaczał dla niego zwykłego postępu technicznego czy osiągnięcia bogactwa. Oznaczał zdolność do uświadomienia sobie
- 266. Autor dociera ostatecznie do tego co boskie. W ostatnim zdaniu widoczne jest to explicite: „Wiecznie kobiece
- 267. Dzięki Małgorzacie diabeł zostaje okpiony „wciąż pragnie zła, a dobro stwarza”. MITY - FAUST
- 268. Tomasz Mann, Faust w XX wieku „Niemcy ... wówczas odurzeni na szczycie swych najdzikszych triumfów... Dziś
- 269. 1. Tomaszowi Mannowi przypadło w udziale dokonanie opisu destrukcji i rozpaczy obecnych w micie o Fauście.
- 270. 4.Druga wojna światowa, niosąca zniszczenie dla kultury świata zachodniego na skalę dotychczas nie znaną, zdała mu
- 271. 5. Odtworzył mit Fausta, naświetlając motywy pominięte przez Marlowe’a i Goethego. 6. Destrukcja kultury świata Zachodu.
- 272. Jest to powieść o Adrianie Leverkuehnie, utalentowanym kompozytorze i twórcy dwunastodźwiękowej skali. Narratorem jest Serenus Zeitblom,
- 273. Helena”. Jest bardzo przygnębiony, gdy jego syn broni stanowiska Hitlera, i rezygnuje z katedry, gdy żąda
- 274. Dziecko umiera w ogromnych cierpieniach na zapalenie opon mózgowych. Adrian od tego czasu nigdy nikogo nie
- 275. Jest to ten sam akord, który zagrał Nietzsche na tym pianinie, gdy i jego przyprowadzono do
- 276. Prostytutka ostrzega go, że jest zarażona, on jednak ma z nią stosunek i nabawia się syfilisu.
- 277. Niektórzy sądzą, że Doktor Faustus dotyczy życia Nietzschego. Być może jest to słuszne, szczególnie wziąwszy pod
- 278. Mann uważa, że gdyby kultura europejska uważniej wsłuchiwała się w Nietzschego, to mogłaby uniknąć upadku. Nietzsche
- 279. Rozmowa z diabłem Na czole Adriana diabeł odciska znamię Kaina — lub coś, co jest jego
- 280. „Wkraczamy, mój drogi, w czasy, które nie chcą, aby je szykanowano psychologią... Wzbronione ci jest ciepło
- 281. Szatan jest zadziwiającym rozmówcą, ale rozmowa jest jednostronna. Diabeł panuje nad tokiem rozmowy poprzez ironię i
- 282. Natrząsa się nad psychologią. Rozprawia też o Lutrze, który rzucił kałamarzem w diabła. Omawia prace Oswalda
- 283. Powieść Doktor Faustus poświęcona jest generalnie chorobie XX wieku. Choroba bowiem, o której mówi Mann (a
- 284. Pasją współczesnych jest podbicie świata medycyny, a tym samym i zdrowia, stworzenie koncepcji zdrowia (która odzwierciedla
- 285. Najważniejsza jednak jest dyskusja dotycząca współczesnej sztuki i muzyki /25r/. Mann sądził, że najlepszą miarą zdrowia
- 286. Arthur Miller ostrzegał przed współczesną „trywializacją dramatu”. Jest to więc kolejne podobieństwo do naszych własnych czasów.
- 287. „Czymże jest dzisiaj sztuka?” — pada retoryczne pytanie ze strony diabła. „Klęczeniem na grochu. Do tańca
- 288. Wszyscy artyści stali się bezsilni, ale „choroba jest jednak powszechna, uczciwi zaś mogą stwierdzić jej symptomy
- 289. Mann chce powiedzieć że 12-tonowa skala pozbawiona jest harmonii i że współczesna muzyka stanowi część nowej
- 290. Nasza kultura jeszcze nie stworzyła swego renesansu. Szatan powtarza Adrianowi — że miłość jest dla niego
- 291. „A kiedy przesypie się już piasek w klepsydrze, będę miał pełną władzę użyć ciebie, wybraną kreaturę,
- 292. Lamentacje doktora Faustusa Mann, kończąc swą wersję mitu doktora Faustusa, każe Adrianowi zaprosić znajomych i wielbicieli
- 293. Opowiada o swym życiu; bełkotliwy sposób, w jaki to czyni, wskazuje na to, że syfilis poczynił
- 294. Niektórzy są tak zakłopotani, że wychodzą. Adrian kontynuuje swe bełkotliwe wyznanie, aż wyczerpany pada sparaliżowany na
- 295. Adrian zostaje zabrany do szpitala. Odwiedza go tam jego jedyny przyjaciel, Serenus, który stwierdza, że Adrian
- 296. Epilog Mann mówi, że Hitler, jego zgraja to „niesamowity twór państwowy... jego matadorzy zaś każą się
- 297. Mann kończy książkę słowami: „Bóg niechaj się zlituje nad waszą biedną duszą, mój przyjacielu, moja ojczyzno
- 298. Jakie to winy ciążą na Adrianie. Kto kryje się pod postacią Fausta, kto ponosi winę? W
- 299. Adrian jednak nie popełnia żadnych ewidentnych grzechów, nie jest z pewnością winien śmierci dziecka, które kochał,
- 300. Manna interesuje przede wszystkim wina, jaką ponosi każdy z nas, uczestnicząc w winie swego społeczeństwa. Podstawowym
- 301. Tak więc winna jest nie konkretna osoba, ale naród, i właśnie naród reprezentuje zło faustowskie obecne
- 302. Hegel, filozof argumentował na rzecz wyższości kultury niemieckiej, stanowiącej kwintesencję wszelkich osiągnięć całej ewolucji. Niemcy -
- 303. To Zachód obarczył w traktacie wersalskim Niemcy niemożliwymi do spłacenia długami wojennymi. Niemcy stanowiły współczesnego Fausta,
- 304. Zniszczenie wielkiej sztuki Drezna, rzeź dwudziestu milionów Rosjan, tortury i zabójstwo sześciu milionów Żydów — całe
- 305. Doktor Faustus jest mitem, który ukazuje nam znaczenie zastępczego zła i oczyszczającego zbawienia. Mann opisuje życie
- 306. Wszyscy spośród tych trzech Faustów: Marlowe’a, Goethego i Manna — mieli wykształcenie teologiczne, co znaczy, że
- 307. Zaprzedaliśmy duszę szatanowi i wszyscy żyjemy nadzieją łaski zbawienia. Być istotą ludzką oznacza egzystowanie w obrębie
- 308. MIT DIABŁA Amerykański poeta Edgar Allan Poe w swoim znanym poemacie Kruk pisze o diable czy
- 309. Poe opisuje walkę toczącą się w nim samym, z czymś trudnym do określenia. Serce Poego jest
- 310. MITY - MOBY DICK Moby Dick i mit kapitana Ahaba Moby Dick jest opowieścią o micie
- 311. Na początku powieści Moby Dick jesteśmy świadkami mszy niedzielnej odprawianej przez pastora kościoła wielorybników w New
- 312. Boski rozkaz jest na morzu obowiązującym prawem i gdy Jonasz przyznał się, że nie wykonał rozkazu,
- 313. „Pequod” wypłynął z New Bedford na Południowy Pacyfik w dzień Bożego Narodzenia i choć żeglował po
- 314. Przepełnia go diabelska nienawiść do wielkiej bestii i zaangażuje on się całą duszą w bitwę podobną
- 315. W święto Wielkiej Nocy kapitan Ahab zwołuje na pokład wszystkich żeglarzy. Tu odprawia czarną mszę, zagrzewając
- 316. Wszystko zostaje podporządkowane odnalezieniu i zabiciu wielkiego białego wieloryba. Henry Murray stwierdza, jak większość recenzentów, że
- 317. Ahab jest tak przepełniony gwałtowną nienawiścią, tak bardzo zaabsorbowany pościgiem na śmierć i życie, że odmawia
- 318. Kapitan Ahab jest wcieleniem Lucyfera lub też Mefistofelesa, diabła i po prostu wszystkich posłańców antychrysta razem
- 319. Jedyną osobą, która nie podziela powszechnej nienawiści do Moby Dicka jest pierwszy oficer, Starbuck, który sądzi,
- 320. W końcu i Starbuck poddaje się swemu gwałtownemu, oddanemu destrukcji kapitanowi. Tutaj, jak i w wielu
- 321. Po upływie półtora roku spostrzega wielkiego białego wieloryba. Przez trzy dni trwa walka. Żeglarze, zarażeni duchem
- 322. W trakcie walki łamie się sztuczna noga kapitana, natychmiast zostaje zastąpiona inną, zrobioną naprędce, ale i
- 323. Ahab działa wedle rozkazu, tak jak Mefistofeles w Fauście Goethego, który był posłuszny Lucyferowi. Trzeciego dnia
- 324. Ahab woła „O samotna śmierci po samotnym żywocie! Odczuwam teraz mój ból najwyższy. Ho! Od najodleglejszych
- 325. I Ahab rzuca swój ostatni harpun. Jest tak oszalały żądzą zemsty, że wchodzi na ciało wieloryba
- 326. Epilog rozpoczyna cytat z Hioba, który przytacza Izmael płynący na trumnie — boi ratunkowej. „I tyłkom
- 327. Katharsis poprzez walkę ze złem Henry Murray pisze, że dla niego lektura Moby Dicka podobna jest
- 328. Melville, ukończywszy pracę nad Moby Dickiem, odnotował w liście do Hawthorne’a: „Napisałem nikczemną książkę”. Później, kiedy
- 329. Było to oczyszczenie poprzez gwałtowne przerwanie więzi z diabłem. Nie znaczy to, że diabeł już nie
- 330. Nazwa statku wielorybniczego, „Pequod”, była nazwą wojowniczego szczepu indiańskiego, którego eksterminacji winni byli przybysze osiedlający się
- 331. Peer Gynt, czyli mężczyzna wobec miłości „Dzisiaj dodają mi siły Wizje Malapagi, które Peera Gynta mamiły”
- 332. Peer Gynt, bohater dramatu Henryka Isbena pod tym samym tytułem, mógłby być nazwany mitem mężczyzn XX
- 333. Peer Gynt jest mitem, to znaczy jest opowiadaniem o życiu mężczyzny targanego dwoma sprzecznymi pragnieniami, pomiędzy
- 334. Siła zatem wiedzie do pasywności, do zależności od kobiety, a to kończy się podważeniem tej siły.
- 335. Utrata swego „ja” Peer Gynt jest mitem opartym na starym skandynawskim podaniu. Jednakże poza faktem, że
- 336. Dość szybko jednak przekonał się, że zupełnie nie znalazł zrozumienia właśnie w Skandynawii, za to zyskał
- 337. Peer Gynt może być równie dobrze Francuzem jak i Norwegiem”. Nawet w Japonii uznano, że Peer
- 338. Na im głębszym poziomie pisarz penetruje swe własne indywidualne doświadczenie, tym bardziej staje się ono archetypiczne,
- 339. Innym powodem tego, że dramat ten tak głęboko w nas zapada, jest fakt, że powstał u
- 340. Dramat Ibsena również dotyczy najistotniejszych problemów, z którymi współczesny człowiek wieku musi się zmierzyć. Treścią mitu
- 341. Pierwsza scena dramatu ukazuje młodego Peera Gynta, samochwała, opowiadającego swej matce, że dosiadł kozła i jechał
- 342. Następnie Peer Gynt wyrusza na wesele swej dawnej przyjaciółki, na uroczystość, na którą nie został zaproszony.
- 343. „Wciąż tylko słyszę jakieś szepty, drwinki. Aż się rumienię po uszy ze wstydu! Gdyby tak napić
- 344. Słyszy zbliżających się ludzi i kryje się pośród krzaków za drogą. Jacyś goście niosący dary na
- 345. Twarz Peera oblewa rumieniec wstydu, potem następuje wymuszone wzruszenie ramionami: „Zdaje się o mnie mówili, plotkarze.
- 346. „Peer Gynt ją wiedzie /chmurę/, za nim orszak długi. Srebrne podkowy lśnią u nóg rumaka. Peer
- 347. Typ Peera Gynta jest niezaprzeczalnie utalentowany. Są zawadiaccy, to prawda, ale wykorzystują swą siłę — całkiem
- 348. Mężczyźni ci nigdy niczego nie osiągają, nie z powodu braku talentów, ale dlatego, że sami nie
- 349. „Cóż to za stworzenie! Jak żyję, takiej jeszcze nie widziałem! A jaka czysta — od stóp
- 350. Prosi Solveigę, aby z nim zatańczyła, słowa jego chyba po raz pierwszy w tej części dramatu
- 351. Nie może Solveigi zapomnieć. W każdej osobie, jest taki punkt, który jest autentyczny, uczciwy, reagujący w
- 352. Następnie Peer Gynt ucieka z Ingrydą, panną młodą, co stanowi przykład dramatycznego uwiedzenia tak typowego dla
- 353. Teraz musi opuścić kraj pod groźbą kary, i tak rozpoczyna swą wędrówkę. Spotyka trzy młode pasterki,
- 354. Ten typ mężczyzny wciąż powtarza pewien schemat — uwiedzenie i porzucenie. Ma on ogromną potrzebę matki
- 355. Nie potrafi budować więzi, jest tryumf i porzucenie kobiety. Jewtuszenko widzi ów brak więzi jako coś
- 356. Peer Gynt nie chcą więzi, chce tryumfu. Ale w głębszym sensie to, czego chce i o
- 357. Peer Gynt przez chwilę dostrzega sens tego, co robi, czuje swą śmieszność i sprzeczność w samoocenie.
- 358. Wędruje dalej, spotyka Kobietę w Zieleni, córkę króla trollów, którą oczarowuje słodkimi słowami. Jadą na wielkim
- 359. Moc trollów Mit Peera Gynta opiera się na przeciwstawieniu istot ludzkich i trollów, bytów niższych, żyjących
- 360. STARY Z DOWRU „Masz rację! Widzę, że się w tym zgadzamy. Ale egzamin jeszcze nie skończony.
- 361. Cała więc różnica w podejściu do słowa „sobie”. Co, jak mówi król trollów, oznacza: „Poprzestań na
- 362. Jego kobietę nazywają „królową”. Peer zgadza się na ogon, który mu przyczepiają. Król Trollów wyjaśnia, że
- 363. Peer Gynt przystaje na wszystko. Kiedy jednak dowiaduje się, że nie może nigdy opuścić królestwa trollów,
- 364. Na obrzydliwe napoje i jadło Znalazłbym może skuteczną odtrutkę, przysiągłbym nawet, że krowa jest dziewką, taką
- 365. Niech diabli porwą całe państwo trollów!” Wówczas król żąda, aby Peer poślubił jego córkę, jako że
- 366. Gdy Peer odmawia, trolle rzucają się na niego z zamiarem zabicia go. Kiedy powalają go na
- 367. Najistotniejsze słowo, naczelna zasadę trollów „sam sobie”. Zasada ta stanowi ostateczną maksymę indywidualizmu; jest to także
- 368. Indywidualizm Zachodu obecnie stanowi potwierdzenie wypaczeń ludzkiego życia. Geniusz dramaturga pozwala Ibsenowi przewidzieć przyszłość i dostrzec
- 369. Indywidualizm, który stanowił szlachetną wartość kilka wieków temu i dawał ludziom odwagę samodzielności i zdrową niezależność,
- 370. To właśnie „samo ja” jest tym, które uwodzi Ingrydę, a następnie drwi z niej, gdy uprowadzona
- 371. Król trollów logicznie odrzuca chrześcijństwo, gdyż jest deklaracją braterstwa i troski o tych, którzy znajdowali się
- 372. Ideałem jest brak jakichkolwiek związków, całkowita niezależność. Jest to „ja” z gruntu narcystyczne, bez żadnych wewnętrznych
- 373. Trolle są istotami niższymi od ludzi, mitologicznymi stworzeniami, które psychologicznie stanowią archaiczny element mitu. Sam Ibsen,
- 374. „Wszystko, co napisałem, jest ściśle związane z tym, co przeżyłem, czego doświadczyłem; każda nowa praca była
- 375. Dlatego właśnie wpisałem kiedyś do jednej ze swych książek następującą dedykację: Żyć, znaczy prowadzić wojnę z
- 376. Troll wybiera zawsze okrężną drogę, nigdy nie idzie prosto do celu. Widoczne to jest u Peera
- 377. Ibsen stawia kluczowe dla dramatu Peer Gynt— pytanie: „Jak można stać się człowiekiem?” MIT – PER
- 378. Peer Gynt uwodząc, miotając się po świecie, przechwalając się, nie jest zdolny do wrażliwości na inną
- 379. Jego wolność jest to symulowana wolność, z matką w zanadrzu. Zawsze próbują udowodnić coś kobiecie, realnie
- 380. W III akcie sztuki Peer Gynt, zatopiony w myślach, mówi do Solveigi: „Moja królewna! Wreszcie ją
- 381. PEER „Co to? — Któż to?” KOBIETA „My znajomi twoi, Peerze. Moja chata tu w pobliżu,
- 382. Kobieta, do której jest w rzeczywistości przywiązany, musi odnieść wrażenie, że on jest wolny /pośpiech znak
- 383. U Peera Gynta brak jakichkolwiek prawdziwych uczuć. Kobiety, które rzekomo kocha — Ingrydę, Anitrę — porzuca
- 384. Wydaje się, że Peer Gynt może mieć każdą kobietę, której zapragnie, począwszy od Ingrydy, panny młodej,
- 385. On nie prowadzi siebie do celu. On ucieka ucieczce; w celu uniknięcia konfrontacji ze sobą samym.
- 386. Źródła tego wzoru zachowań leżą w dzieciństwie w szczególnie znaczącym związku z matką. Ojciec Peera Gynta
- 387. Jest to motyw Edypa. Zostaje umieszczony na tronie w roli króla-małżonka. Matka jest tą osobą, która
- 388. Następnie spotykamy Peera w Maroku, gdzie staje się bogaty i wpływowy. Handlował niewolnikami. wypracował sobie sprytny
- 389. „To „ja” Gynta jest to hufiec marzeń, pożądań, snów i tęsknot. W tym „ja” Gynta się
- 390. PEER „Tak, my z Północy potrafimy kierować życiem. Najważniejsze to uszy zatkać jak najszczelniej, by się
- 391. W następnej scenie Peer, stojąc na brzegu, widzi, jak przyjaciele kradną jego jacht. Przez moment przeżywa
- 392. Przemyśliwując następne wspaniałe przedsięwzięcia, znów wędruje poprzez pustynię, gdzie natrafia na obóz władcy, pełen koni, klejnotów
- 393. Peer mówi że jest prorokiem przysłanym przez Allacha, ale nie odnosi tym razem sukcesu. Anitra opuszcza
- 394. Peer powtarza wciąż te same banały: „Jestem więc panem sytuacji. Jak to podnosi człowieka na duchu,
- 395. Teraz Peer zaczyna okłamywać sam siebie, jest to zwykłe stadium poprzedzające zakłamanie w typowej nerwicy. Ibsen
- 396. Peer po jakimś czasie pojawia nam się w Egipcie przed posągiem Memnona, boga żałoby. Posąg usiłuje
- 397. Zaraz po tym Peer trafia do szpitala dla obłąkanych. Zostaje przedstawiony jako „prorok jaźni” — człowiek,
- 398. „Każdy tu sobą jest bez ograniczeń, Sobą i niczym więcej w żadnym sensie. Każdy się w
- 399. Sobą na każdym kroku. Pacjenci szpitala i Peer Gynt mają wspólną ccchę: nie mogą łkać nad
- 400. W szpitalu znajduje się fellach z mumią przyczepioną do pleców. Ma ona symbolizować przeszłość, nie tylko
- 401. Do innego pacjenta, Husseina, który udaje pióro, Peer mówi: „Oto nóż — proszę!” i tamten podcina
- 402. Peera Gynta zaczyna ogarniać szaleństwo. Postrzega, że ludzie ci „są sobą i niczym, tylko sobą”, i
- 403. „Co robić? — Kim ja... O Wielki i Mądry! Jestem, kim chcesz — Już nie pamiętam
- 404. Wartość rozpaczy Nie przypadkiem Ibsen umieszcza Peera Gynta w szpitalu psychiatrycznym. Słyszymy trzask rozpadających się struktur
- 405. Peer Gynt przyjmuje do wiadomości fakt, że nie jest panem siebie. Tego uczy MIT, człowiek nie
- 406. Widzimy wrak człowieka, którego przeznaczeniem była wielkość, który dosiadał konia o srebrnej grzywie i złotych podkowach,
- 407. Po tym doświadczeniu rozpaczy odnajdujemy Peera na statku płynącym z powrotem do Norwegii. Peer, nagle pragnie
- 408. Prędko jednak dociera do niego fakt, że żeglarze ci mają gdzieś hen w domu czekające na
- 409. „A ja? Kto o mnie i kiedy pomyśli? Świeca — dwie świece — ? A dla
- 410. Złość świadczy o tym, że Peer Gynt odczuwa coś bezpośrednio. MIT – PER GYNT
- 411. Peer Gynt oczywiście uważa, że wszystko na świecie związane jest z jego wewnętrznym rozpaczliwym przekonaniem, iż
- 412. Gdy mijają statek rozbity na skale podczas sztormu, Peer Gynt chce ratować rozbitków. Kapitan jednak odmawia
- 413. Nareszcie Peer słyszy ból innych, potrafi łkać nad nieszczęściem innych. Kiedy statek tonie, Peer Gynt mówi
- 414. Jest to całkowicie inna postawa od prezentowanej w Maroku, kiedy to nakazywał Bogu, co ma czynić.
- 415. „Na pełnym morzu, i to w taką burzę! Tu owca musi ginąć wraz z kozłami. Tutaj
- 416. Nieznajomy Pasażer Mówi: „Gdyby tak nasz statek Rozbił się dzisiaj, no i poszedł na dno...” Przestraszony
- 417. Nieznajomy Pasażer to dziwna postać. Przede wszystkim jednak Nieznajomy Pasażer jest Peerem mówiącym do samego siebie.
- 418. W innej scenie widzimy Peera Gynta przedzierającego się do chaty w lesie, chaty, którą porzucił. Mówi
- 419. „O, stary głupcze! Wciąż te brednie! Wciąż jeszcze cesarz? — Dziś jesteś cebulą! Teraz obłupię cię,
- 420. Okazuje się, że w leśnej chacie, do której chce dotrzeć, znajduje się Solveiga. Śpiewa: „Czekać cię
- 421. Kolejne sceny mnożą teraz symbole utraconego „ja”. Odlewacz Guzików chce stopić Peera Gynta w swej chochli
- 422. „Wszak powiedziałeś tutaj sam przed chwilą, że nazbyt wielkim nie jesteś grzesznikiem, zaledwie średnim... Ale żadną
- 423. Jest na dnie rozpaczy. Dowiaduje się, że jest niczym. „Bycie tylko sobą samym” obraca się wniwecz.
- 424. Peer spotyka na swej drodze Starego z Dowru, króla trollów i pragnie wyrównać stary dług. Starzec
- 425. Stopniowo uspokaja się i wypowiada najpiękniejsze słowa „Czy to możliwe, by w godzinie śmierci Dusza znalazła
- 426. Wybacz mi, słońce, żeś musiało trwonić Swe życiodajne blaski w pustych ścianach; Bo sam gospodarz włóczył
- 427. Wybiegnę jeszcze na najwyższe szczyty, Raz jeszcze spojrzę na wschodzące słońce. Nasycę oczy swe, aż do
- 428. Miłość i odbudowa Wyrzeczenie się narcystycznego, „ja” stanowi początek autentycznego człowieka. Teraz jednak Peer pokazuje, że
- 429. PEER „Błogosławione niech będą twe usta! Mów więc, gdzie byłem —ja, prawdziwy, cały, Opromieniony boskiej myśli
- 430. SOLVEIGA „Śpij, mój synku, śpij, kochany, ja kołyszę cię i czuwam. Ułóż głowę na mym łonie,
- 431. Czy mamy przyjąć, że Peer Gynt wraca do matki? Istnieje wielka różnica pomiędzy związkiem łączącym Solveigę
- 432. Solveiga symbolizuje obecność ważnej osoby, wobec której Peer Gynt może doświadczyć ludzkich związków i miłości. Świat
- 433. Kombinację tych cech nazywamy obecnością. MIT – PER GYNT
- 434. Taką właśnie obecność, i urzeczywistnienie takiego świata, ma w dramacie zapewnić Solveiga. Podobnie jak Dante, który
- 435. Gatsby i American dream „Miłość wniosła w jego życie nieład i zamieszanie, lecz gdyby tylko mógł
- 436. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej w 1918 roku istniał w Ameryce ogromny potencjał, przez tę wojnę
- 437. W jaki sposób wobec tego ta energia miała sobie utorować drogę? Ogromna jej część znalazła ujście
- 438. Epoka jazzu Ów okres nostalgicznego brzmienia saksofonu był okresem buntu wobec nieomal wszystkiego. Był to czas,
- 439. Bunt ten najlepiej uwidaczniał się w modzie kobiecej: długie włosy wyszły z mody, a na ich
- 440. Kobiety zbuntowały się przeciw sukniom do kostek i nagle odsłoniły kolana. Wraz z charlestonem i regtime’em
- 441. Prezydent Coolidge, który rzucił hasło „Biznesem Ameryki jest biznes”, rozpoczęło się szaleństwo hazardu, z którego rozmiarów
- 442. W takich to czasach, w epoce jazzu, wszyscy przeżywaliśmy ogromne zainteresowanie sprzedażą wszystkiego, co się da,
- 443. Chwila rodziła nowe schematy szybkiego wzbogacenia się; prawie wszyscy nabrali się na kupno nieruchomości na Florydzie,
- 444. W okresie tym powstało dzieło stanowiące kronikę upadku leżących u jego podstaw mitów i przewidziało rezultat
- 445. Nadano mu imię po dalekim krewnym, którym był Francis Scott Key, autor amerykańskiego hymnu narodowego. Scott
- 446. Matka przelewała zatem swe emocje na syna. Widzimy więc Scotta przeżywającego swe szczenięce miłości na zabawach
- 447. Jesteśmy świadkami jego przybycia na zjazd studentów w Princeton, uczestnictwa w następnej bójce, z której wychodzi
- 448. Głos Fitzgeralda wydobywa się wprost z samego serca epoki jazzu, z całym jej zgiełkiem, przesadą i
- 449. Powieść ta, pozwalała czytelnikom „dotknąć nieskończoności”. Jest to pełen grozy i żalu rozrachunek z ideą epoki
- 450. Fitzgerald wycofał się z aktywnego życia, zerwał z alkoholizmem i wszelkimi innymi atrybutami życia playboya, by
- 451. Próbował odnaleźć przyczynę chaosu w swoim życiu. Przyczyną tą w przypadku Gatsby’ego była miłość do Daisy.
- 452. Wielki Gatsby jest duchową autobiografią Fitzgeralda. Używa on często w powieści wyrażenia „na zawsze”. Maxwell Perkins
- 453. Tragiczny sukces Jim Gatz, syn niezaradnych i nieudolnych farmerów z Północnej Dakoty, był wyrazem amerykańskiego mitu
- 454. „Tak naprawdę — pisał Fitzgerald to on sam sobie wymyślił postać Jaya Gatsby’ego z West Egg,
- 455. Gatsby zostaje wysłany do Louisville na ćwiczenia, tam zakochuje się w dziedziczce Daisy. Obiecują sobie, że
- 456. Dowiaduje się w Europie, że Daisy wyszła za mąż za Toma Buchanana, bogatego i pochodzącego z
- 457. Bezgranicznie wierzy, w typowo amerykański sposób, że uda mu się zrealizować swe marzenia. W bezpośrednim sąsiedztwie,
- 458. Gatsby wierzył bezwarunkowo w amerykański mit „zielonego światła”, symbolu, który często się w powieści pojawia. Zielone
- 459. Przeznaczenie nie istnieje, a jeśli nawet to my tworzymy je sami. Wszystko jest jeszcze przed nami,
- 460. Gatsby odniósł wielki sukces; stał się bogaty i choć całkiem tego nieświadom, był bez reszty oddany
- 461. Gatsby miał pieniądze — nawet jeśli zdobył je w nieuczciwy sposób, co w epoce jazzu było
- 462. Gdyby za pieniądze można było kupić wszystko, Gatsby byłby najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Ale i sukces,
- 463. Tragizm Gatsby’ego polegał na tym, że swe marzenie — tożsame z American dream — bierze za
- 464. Kiedy zwierza się Nickowi, że celem jego jest nakłonienie Daisy, aby przyznała, że kocha i zawsze
- 465. „Nieuczciwe środki, po jakie sięga Gatsby, by osiągnąć swój cel, nie zniszczyły jego fundamentalnej integralności, duchowej
- 466. Prawdziwe zepsucie, odkrywa Nick, dotyczy serc tych, którzy pogardzają Gatsbym, szczególnie dotyczy to Toma. Wewnętrzna spójność
- 467. W tym sensie to nie sam mit amerykański wiedzie nas na manowce, czynią to „tumany kurzu
- 468. Fitzgerald pisze dalej: „Wymykały mu się ostatnie chwile tego popołudnia i już tylko w beznadziejnych marzeniach
- 469. Fitzgerald używa sądów bez rozpaczy. Prawdziwa rozpacz stanowi konstruktywną emocję zdolną do wyłonienia rozwiązania trudności. Było
- 470. Nad trumną Gatsby’ego Nick pogrąża się w zadumie, od Daisy nie nadchodzi żadna wiadomość, nawet ta,
- 471. Niezdolni do troski W epoce jazzu, pisze Fitzgerald, i za naszą samotnością krył się brak autentycznej
- 472. Jest to szczegółowo przedstawione na przykładzie Toma i Daisy. „Nie przejmowali się niczym, Tom i Daisy,
- 473. Nocna scena, malowaną przez El Greco: dużo domów, jednocześnie konwencjonalnych i groteskowych, skulonych pod posępnym, nawisłym
- 474. Słowo „troska” (ang. care) powinno być rozumiane literalnie: jako zdolność ludzi do współczucia, do komunikacji na
- 475. Heidegger uczynił troskę (niem. Sorge) podstawą bycia: bez troski nasze „ja” rozpada się, tracimy zdolność woli
- 476. Fitzgerald często używa wyrażeń „niewyrażalne”, „niewypowiedziane”, „nieprzekazywalne”, jak gdyby starał się usilnie zakomunikować coś, czego tak
- 477. Ostatniego dnia, podczas owego fatalnego śniadania na godzinę przed zastrzeleniem Gatsby’ego w jego własnym basenie, Nick
- 478. że Daisy być może kochGatsby stara się sam siebie przekonać, ała Toma „przez chwilę, zaraz po
- 479. Nick relacjonuje, że był zadowolony, iż to powiedział. „To jedyny komplement, jaki kiedykolwiek ode mnie usłyszał,
- 480. Centralnym tematem powieści Fitzgeralda jest samotność. Na przyjęciach u Gatsby’ego, pośród najbardziej wyszukanych form muzyki, tańca
- 481. Ale osobą najbardziej samotną jest Jay Gatsby, gospodarz fantastycznych przyjęć, których sam nie lubił. Od pierwszej
- 482. Nikt na świe- cie nie potrafił przeniknąć siły napędowej popychającej go do wytkniętego celu; był on
- 483. Podczas gdy ciało Gatsby’ego już spoczywało w trumnie, Nick w głowie wciąż słyszał błaganie Gatsby’ego: „Słuchaj
- 484. Pomimo jednak wszystkich telefonów Nicka, pomimo iż kondukt żałobny złożony z trzech samochodów czekał dodatkowe pół
- 485. Smutny nastrój wokół grobu pogłębiała mżawka, jakby natura sama brała udział w tym niewypowiedzianym sieroctwie -
- 486. Przy grobie pojawia się jeden z uczestników przyjęć u Gatsby’ego, pan Sowie Oczy „którego wówczas zastałem
- 487. Pogrzeb Gatsby’ego przypomina pogrzeb Willy’ego Lomana w Śmierci komiwojażera, tyle że tutaj nie ma nawet garstki
- 488. Ów brak zakorzenienia był obecny w całej epoce jazzu, choć dopiero kryzys w latach trzydziestych zmusił
- 489. Bóg w stylu amerykańskim Czy samotność i obojętność mogą być wynikiem faktu, że istoty ludzkie oddaliły
- 490. W połowie drogi pomiędzy Nowym Jorkiem a West Egg rozciąga się obszar nieużytków, zdewastowany krajobraz, zionący
- 491. Lecz ponad tym szarym skrawkiem ziemi, nad którym wiatr nieustannie przesuwa drgające pasma pyłu, dostrzeżesz w
- 492. George Wilson, na wpół oszalały po śmierci żony, która została potrącona przez samochód Gatsby’ego i zabita
- 493. „Rozmawiałem z nią... powiedziałem jej, że może mnie oszukiwać, ale nie może oszukać Pana Boga. Zaprowadziłem
- 494. W epoce jazzu musi sprzedać siebie Człowiek, który oddaje cześć bogu komercjalizmu. Jest dziwaczną, podobną robotowi
- 495. „Jedyną głęboko zakorzenioną w mitologii narodu jest Śmierć komiwojażera. Willy Loman jest sprzedawcą w pełnym znaczeniu
- 496. To, co powiedziano nad jego grobem, ma głęboki sens: „Nigdy nic wiedział, kim jest. Wiemy tylko,
- 497. Świadomość w Ameryce Po pogrzebie Gatsby’ego Nick prowadzi rozważania dotyczące jego własnej świadomości Ameryki. Tragedia Gatsby’ego
- 498. „To jest mój Środkowy Zachód, nie pszenica, nie prerie, nie zagubione szwedzkie miasteczka, lecz z radosnym
- 499. „Gatsby wierzył w zielone światło”, podobnie jak miliony innych, dobrych Amerykanów. Ale Nick zna „tę przyszłość,
- 500. W tej ciszy Nick zatrzymuje się. Czy ma to jakikolwiek sens? Czy istnieje jakaś zasada, mądrość,
- 501. Szuka mitu, który wchłonąłby tę nieustającą klęskę, mitu, który by zdołał wieczny powrót przekształcić w coś,
- 502. Mit Syzyfa Ta chwila rozpaczy zrodziła mit, nowy, ale i odwieczny, jedyny, który wpasowuje się w
- 503. Jest coś, co Syzyf może uczynić: może być świadomy każdej chwili tego dramatu rozgrywającego się pomiędzy
- 504. Z rozważań na temat Gatsby’ego wyłania się monotonia, która jest udziałem wszystkich istot ludzkich, monotonia, którą
- 505. Syzyf to nie monotonia Jest postacią twórczą, próbował nawet zwyciężyć śmierć. Nigdy się nie poddaje, jest
- 506. Świadomość Syzyfa jest probierzem jego człowieczeństwa. Syzyf jest ową myślącą trzciną, obdarzoną umysłem, który potrafi stawiać
- 507. Syzyf zajmuje swe miejsce w szeregu bohaterów, którzy głoszą bunt wobec nieadekwatnych bogów, w imię bogów
- 508. Syzyf z pewnością dostrzegał kłębki różowych obłoków, zapowiadających świt, lub odczuwał radość, kiedy wiatr owiewał jego
- 509. Wszystko było dla Syzyfa możliwe, a nawet gdyby był Gatsbym, mógłby uświadomić sobie, że przeszłości nic
- 510. Mit Syzyfa musi trwać w przeciwwadze do „zielonego światła”, by zrównoważyć, dodać nieco dialektyki nam, jednostkom,
- 511. Mit Syzyfa może nam pomóc w zrozumieniu, dlaczego marzenie Gatsby’ego runęło; a w najlepszym — może
- 512. Nieważne, jak daleko w przeszłość zniosło nas zmęczenie i śmierć, zebraliśmy swe żniwo wzniosłych myśli, podziwialiśmy
- 513. Mit Syzyfa zatem nadaje sens naszym wysiłkom; rzuca światło w ciemność naszej rutynowej pracy, dodaje smaku
- 514. Mit Syzyfa jest wyzwaniem dla American dream. Stoimy przed koniecznością „przeznaczeniem”, jeśli to brzmi lepiej: rozpoznania
- 516. Скачать презентацию