Księdzem Bosco

miejsca były dla mnie bardzo ważne

i moja mama, oprócz wychowania mnie i moich dwóch braci, musiała zastąpić go w pracy na roli.
Jest silną i odważną mamą…
Praca na roli jest ciężka, a mama nie może sama pracować. Dlatego też razem z moimi braćmi musimy ją wspomagać...

zaznaczył się w mojej pamięci na całe życie!

ale dobrocią będziesz musiał pozyskać tych chłopców...

Ja, który miałem zaledwie dziewięć lat, cóż mogłem uczynić?

I kto nakazywał mi te trudne rzeczy???

Było bardzo dużo chłopców a niektórzy przeklinali. Słysząc te słowa zacząłem na lewo i prawo okładać ich pięściami.
W tej samej chwili ukazał mi się jakiś nieznajomy Pan...

trzy razy dziennie. A o moje imię zapytaj moją Matkę”.

W tym samym momencie ukazała się pewna nieznajoma Pani o dostojnym wyglądzie. Byłem speszony…zawołała mnie do siebie i z dobrocią wzięła mnie za rękę.

Pokazała mi , że wszyscy chłopcy gdzieś nagle zniknęli a na ich miejscu zauważyłem kozy, psy, niedźwiedzie i wiele innych jeszcze zwierząt.

Rzekła do mnie: “Bądź pokorny, silny i wytrwały… a to co się stało z tymi zwierzętami,
ty będziesz musiał uczynić z moimi dziećmi”.

pojmowałem… prosiłem ową Panią, by rozmawiała ze mną w sposób zrozumiały...

miałbym robić przez całe moje życie.

znaczy miłość… cierpliwość… gościnność dla nieznajomego, który puka do drzwi prosząc o kawałek chleba...

Ale nie tylko... Pan Bóg był w naszym domu zawsze na pierwszym miejscu.
Mama Malgorzata znała na pamięć niektóre cytaty z Biblii…
Nie mogliśmy chodzić na katechizm, tak więc ona sama prowadziła nas po ścieżkach wiary

z Panem Bogiem

W rodzinie uczę się ufnego zwracania się do Pana Boga

Tak właśnie, Wszechmogący Bóg, to także nasz “codzienny” Bóg, rodzinny, zanurzony w “domowe sprawy”

jako dziecko miałem przekazywać tym, którym brakowało nie tylko domu do zamieszkania, ale przede wszystkim rodziny.

Wydaje mi się, że lata nauki szkolnej minęły bardzo szybko i tak oto przybliżyłem się do realizacji SNU o KAPŁAŃSTWIE

chłopców, którym muszę dać miejsce do gry, zabawy, modlitwy, śpiewu…
trudne zadanie, które kosztowało mnie wiele wysiłków i łez… i wreszcie pewnego dnia

zbierać biednych chłopców...
i zdecydował się przekazać mi swoją starą szopę…
po czasie różnych przeróbek, w Wielkanoc 1846 roku wreszcie udało mi się zaprowadzić chłopców do nowego oratorium!

sposób do przekazywania wszystkiego, czego moja mama nauczyła mnie kiedy byłem dzieckiem.

Miłość, praca, wspólne życie, otwarcie się na Pana Boga i na innych…

Każdy chłopiec, który wstępował do szopy Pinardiego mógł to wszystko znaleźć!

młodzież,
aby później również ona ukochała to, co kocha wychowawca.