Медициналық этика және деонтология

АЛ ОРТА ҒАСЫРЛАР КЕЗІНДЕ МЕДИЦИНА ҚЫЗМЕТКЕРЛЕРІНІҢ МІНЕЗ ҚҰЛҚЫНА ФИЛОСОФ ҒАЛЫМ ӘБУ ӘЛИ ИБН СИНА ЖЕКЕ КӨҢІЛ БӨЛГЕН. АВИЦЕНА, ДӘРІГЕР АЙРЫҚША ТӘНДІК ЖӘНЕ РУХАНИ ҚАСИЕТТЕРГЕ — СҰҢҚАРДЫҢ ҚЫРАҒЫЛЫҒЫНА, ҚЫЗДАЙ ЖҰМСАҚ ҚОЛЫНА, ЖЫЛАННЫҢ ДАНАЛЫҒЫ МЕН АРЫСТАННЫҢ ЖҮРЕКТІЛІГІНЕ ИЕ БОЛУЫ ТИІС, — ДЕП ЕСЕПТЕДІ.

СOL – «БІРГЕ» ЖӘНЕ LEGARE – «КӨМЕКШІ» ДЕГЕН МАҒЫНАНЫ БЕРЕДІ.

ТИІС: ӨЗІНІҢ ӘРІПТЕСТЕРІ ТУРАЛЫ БӨГДЕ ЖҰРТТЫҢ АРАСЫНДА ҒАЙБАТ СӨЙЛЕУГЕ, ТАЛҚЫҒА САЛУҒА БОЛМАЙДЫ: ӨЗІНЕН ТӘЖІРИБЕЛІК ӘРІПТЕСТЕРІНЕН, КӨБІНЕСЕ КЛИНИКА БАСШЫЛАРЫНАН ГӨРІ, ҚАТАРДАҒЫ ДӘРІГЕРЛЕРДЕН АҚЫЛ-КЕҢЕС СҰРАП КЕЛЕТІН ЖАС БУЫН  ДӘРГЕРЛЕРДІҢ ЕШҚАШАН БЕТІН ҚАЙТАРМАУ.

керек, әсіресе ол кәсіби  сәтсіздікке ұшыраған немесе қарауындағы науқасқа араша түсе алмай күйзелген кезінде қолдау көрсетуің-ұжымдағы ұйымшылдықпен өзара көмек ахуалына негіз болады.  

•    Әр дәрігер өзінің әріптестерінен қамқор ­пейілін аямай,  олар үшін кез-­келген  жұмыс түрін атқаруға даяр болуы, «бәріміз біріміз үшін, біріміз бәріміз үшін»,–деген қағиданы ұстануы тиіс.
•    Емхана, жедел жәрдем немесе аймақтық дәрігерлердің кәсіби деңгейі мен ой-­пікіріне астамшылықпен қарауға болмайды. Стационарлық мекемедегі әріптестер пікіріне құрметпен қараудың  этика­деонтологиялық, кәсіби маңызы зор.