Бейсаналықтың философиядағы негізгі концепциялары (З.Фрейд, К.-Г.Юнг)

жасау қасиетінің барлығы индивидтің өзінің білуінсіз өтетін, іске асатын психикалық қызметінің әртүрлі формаларының жиынтығы. Бейсаналық мәселесі философия тарихында өзіне көп назар аударған. Антикалық дәуірде (Платон), ортағасырлықта, Жаңа заманда (Кант, Шеллинг, т.б.) ол туралы әр алуан пікірлер айтылды. Бейсаналықты жаңа зерттеу деңгейі З.Фрейд және оның шәкірттерінен басталды.

өзі олар туралы ештеңе хабарлай алмаса да. Фрейд бойынша,
1) бейсаналық – бұл "белсенді байқалатын және сонымен бірге сол адамның санасына жетпейтін" психикалық процестер;
2) бейсаналық – адам психикасының негізгі және еңмазмұнды жүйесі бұл жүйе рахаттану принципімен реттеледі және өзіне танымсыздығымен, әлеуметсіздігімен және т.с.с. сипатталатын әртүрлі туа біткен және ығыстырылған элементтерді құштарлықтарды, импульстерді, тілектерді, мотивтерді, ұстанымдарды, ұмтылыстарды, кешендерді және басқаларды кірістіреді.

Олар барлық адамзаттың "күнәларында" — мифтерде, аңыздарда, ертегілерде көрінеді, онда әр түрлі жағдайларда мінез-құлықтың негізгі үлгілері қойылады. Бұл үлгілер бала кезінен бастап сіңіріледі, содан кейін автоматты түрде әлеуметтік қызметте бейсаналы түрде көрсетіледі. Кешендер мен архетиптерден басқа, оларды орындау кезінде сана тартылмайтын қарапайым автоматты әрекеттер да бейсаналыққа жатады. Жеке сана ұжымдық бейсаналық негізінде ғана болуы мүмкін. Сана мен ұжымдық бейсаналық арасындағы арақатынас К. Г. Юнгпен ашылды.

Швейцариялық психиатр Карл Густав Юнг (1875-1961)